Beste horror boeken

De aasgieren waarnaar in de titel van het boek van Dan Simmons wordt verwezen zijn mensen met buitengewone vermogens die doorheen de loop der tijden de geschiedenis hebben beheerst. Het zijn vampieren van de geest die met hun psychische vermogens mensen kunnen controleren en tegen hun wil de meest vreselijke daden laten begaan. Het verhaal speelt zich af binnen verschillende tijdlijnen, waaronder onder andere de Holocaust, en verbindt de gave ook met het charisma dat verschillende leiders in de geschiedenis van de mens hebben vertoond. Hoofdthema van Carrion Comfort is het geweld dat mensen andere mensen aandoen en de complete dominantie die sommige mensen kunnen hebben over anderen. Een spannend en soms gruwelijk boek dat meesterlijk is geschreven door Dan Simmons en een van de beste horror boeken ooit. Een aanrader.

Andere interessante boeken van Dan Simmons zijn Hyperion, The Terror en Ilium.

Infectie (Infected) is het behoorlijk up tempo eerste boek van Scott Sigler uit de Infectie trilogie. De andere twee delen zijn Besmetting en Pandemic (bij mijn weten niet vertaald maar dan ook een pak minder goed dan de eerste twee delen). Een thriller en horror boek op steroïden, net zoals het hoofdpersonage Perry Dawsey die op zijn eigen manier de strijd aanbindt met het organisme dat zich meester probeert te maken van zijn lichaam en psyche. Een rollercoaster van een roman met een bezeten tempo waarbij je soms even op adem moet komen. Een indringende leeservaring die weinig andere boeken weten te bieden en alleen al daarom meer dan de moeite waard om eens te lezen. Sigler weet als geen ander de paniek en angst te vatten van iemand die ten prooi valt aan fysieke veranderingen en hallucinaties maar die uiteindelijk besluit terug te vechten. Een aanrader.

Een ander gelijkaardig maar iets minder goed boek van Sigler is Honger.

Broeierige en originele vampierentrilogie van auteur Justin Cronin. De oversteek is een spannende literaire apocalyptische horror roman voor volwassenen die moeilijk weg te leggen is eens je begint te lezen. Het is een originele en verfrissende variant op het traditionele vampierengenre (denk aan een soort supersterke apen met slagtanden en psychische vermogens) waarbij de zinderende spanning en dreigende atmosfeer nooit verdwijnt tijdens het ganse verhaal.

De serie is tegelijk horror, thriller, science-fiction en een beetje fantasy. Deel twee De Twaalf is ondertussen ook verschenen in het Nederlands, net als deel drie, Stad van spiegels, dat begin januari 2017 is verschenen.

De Visser van John Langan (oorspronkelijk The Fisherman) is een bijzonder horrorboek en het eerste boek van de schrijver dat in het Nederlands is verschenen. De referentie naar Amerikaanse folklore sprak me persoonlijk erg aan, maar het boek is veel meer dan dat. Het vissen brengt twee mannen samen die elk hun eigen verlies van vrouw en kinderen dragen. Door dat verlies zijn ze beide op een bepaald niveau de band met de realiteit van de andere mensen en de dagdagelijkse wereld verloren. In de verstilde eenzaamheid van het vissen lijkt het alsof de innerlijke leegte die ze voelen wordt gevuld en heeft vooral Abe heel af en toe het gevoel, terwijl hij vist in een rivier, het contact met zijn overleden vrouw te vinden. Op een dag stelt zijn vriend Dan voor om te gaan vissen aan Dutchman's Creek, maar hij doet geheimzinnig over hoe hij het stroompje op het spoor is gekomen. Wanneer ze vooraf in een wegrestaurant iets gaan drinken wordt duidelijk Dutchman's Creek in de lokale overlevring niet zomaar een riviertje is. Het is een plaats van horror uit het verleden, van toen het plaatselijke reservoir werd aangelegd. Van monsters en zwarte kunst. En van de belofte om met die zwarte kunst  overleden geliefden terug te brengen uit de dood.

Op de voorflap staat in een quote uit The Wall Street Journal dat het boek 'doet denken aan Stephen King en H.P. Lovecraft'. Daar is inderdaad iets van maar het is een erg geslaagde combinatie van elementen van beide schrijvers. Stephen King zou dit boek niet kunnen hebben geschreven, daarvoor is de poëtische zeggingskracht en de geladenheid van het boek te groot. Emotionele hunkering in een horrorboek dat zich in verschillende, overtuigende historische settings afspeelt. Niet direct iets van dat een Europese lezer verwacht van een Amerikaans horrorboek. Geen hoger cijfer toch dan hier. Naar mijn bescheiden mening zat er nog meer potentieel in het boek en had de schrijver er nog meer kunnen uithalen. Het boek is bij momenten een indrukwekkende leeservaring voor wie zich er voor openstelt, maar dit had nog verder kunnen gaan. Een echte aanrader toch, zeker voor wie zijn horror ook graag literair heeft. De fantastische beelden van het verhaal houden je zeker nog een tijd in de ban na het lezen. Ook verkrijgbaar als ebook.

Thomas Ligotti is een niet zo bekende Amerikaanse horror schrijver die niettemin een grote invloed heeft op andere horror schrijvers. Zijn werk is ondertussen indirect wel bekend geworden door de uitstekende HBO tv-serie True Detective, waarvan een groot deel van de dialogen van de eerste jaargang zijn gebaseerd op zijn boeken. Van Ligotti wordt wel eens gezegd dat hij 'metafysische horror' schrijft. Het gaat vaak om personages die zich niet thuis voelen in onze huidige maatschappij en die last hebben van een soort van existentiële angst. Er is ook een groot wantrouwen ten aanzien van andere mensen en hun motieven en de onmenselijkheid van veel instituten. De manier waarop onze maatschappij in elkaar zit wordt daarbij scherp geanalyseerd, maar, en dat is voor mij een heel grote troef, soms ook met de nodige (zwarte) humor en in een knappe schrijfstijl.

My Work Is Not Yet Done is niet het bekendste werk van Ligotti maar het is het boek dat ik onlangs met veel plezier heb gelezen. My Work Is Not Yet Done gaat over de onmenselijkheid van de Amerikaanse bedrijfscultuur binnen de grote bedrijven. Die bedrijven zijn entiteiten die op zich bestaan en een eigen onbegrijpbare agenda hebben. Binnen die bedrijven zijn het de meest onmenselijke werknemers (vaak managers) die zich er het best thuis voelen. De hoofdpersonages van ligotti zijn daarvan het slachtoffer. Maar één van hen wil wraak nemen, maar nietig als de mens is, zal hij uiteindelijk ook het slachtoffer worden van zijn eigen wraak, van het zwarte in de mens. Enkel in het Engels te verkrijgen maar een echte aanrader voor wie eens een heel ander soort van horror wil gaan lezen. Het bekendste werk van Ligotti is de verhalenbundel Songs of a Dead Dreamer & Grimscribe, een boek in de bekende Penguin reeks dat ik zelf zeker nog ga lezen.

Books of Blood is een zesdelige reeks van horror verhalen van Clive Barker waarin ook veel fantasy elementen terugkeren. Het zijn verhalen die zich meestal in onze moderne tijd afspelen en waarbij gewone mensen plots geconfronteerd worden met afschrikwekkende of mysterieuze gebeurtenissen. Een succesvolle reeks voor de echte horror fan en het bewijs van het meesterschap van Clive Barker. Voor mij ook meer genietbaar dan veel van zijn latere horror romans die zich naar mijn gevoel te veel naar het fantastische beginnen richten soms en de ouderwetse horror vergeten.

Andere goede horror van Clive Barker is The Hellbound Heart, Hellraiser en The Great and Secret Show.

The Enemy van Charlie Higson is een zevendelige horrorserie voor de jeugd, maar evengoed voor volwassenen, die zich afspeelt in een London waar alle volwassenen in zombies zijn veranderd. Zombies die dan nog eens verlekkerd zijn op het eten van vlees van jonge kinderen. Veel kinderen sterven al vrij snel maar de overgebleven kinderen (allemaal minder dan 15 jaar) organiseren zich in losse groepjes en vechten terug. In het begin zijn die zombie volwassenen nog vrij traag en slecht of niet georganiseerd maar naarmate de tijd vordert merken enkele van de kinderen dat dit stilaan verandert en dat de vleesetende volwassenen sterker, sneller en slimmer worden. Dat is het teken voor veel kinderen om zich te gaan verenigen in grotere groepen en in beter te verdedigen gebouwen in London. Uiteindelijk zal het komen tot een grote eindstrijd, een veldslag tussen kinderen en mama's en papa's die zijn gelijke niet kent in de geschiedenis. Een strijd op leven en dood. Tegelijkertijd blijft er de hoop dat er een remedie kan gevonden worden tegen het virus dat er voor verantwoordelijk is dat de zombies ontstonden in de eerste plaats.

Een spannende en griezelige serie boeken waarbij verschillende kinderen en groepjes kinderen worden gevolgd in hun strijd tegen de zombies, vaak tot hun dood. Tegelijk ook een ontdekkingstocht door het toeristische London waar de kinderen vaak hun toevlucht nemen in bekende gebouwen zoals het parlement, historisch museum en de Tower. Voor jongeren die al wat kunnen omgaan met griezel en voor volwassenen met een jonge geest. Verschillende elementen die je aandacht blijven houden bij het verhaal zijn knap in de plot verweven. Ik zelf heb alle zeven de boeken dan ook gelezen, al heb je na zeven boeken wel voor lange tijd genoeg van zombies lijkt me. Toch een aanrader, wel enkel in het Engels voorlopig.

Fantastische verhalen van de Franse negentiende eeuwse schrijver Guy de Maupassant bevat een verzameling van de meest fantasierijke en soms angstwekkende verhalen van de Franse naturalist. Het is natuurlijke geen echte horror maar sommige van de vertellingen zoals De Horla en De monstermoeder, maar ook andere, mogen toch tot het horrorgenre gerekend worden. Met enige overdrijving zou je het literaire horror mogen noemen. Nu ja, de verhalen zijn sowieso erg de moeite vind ik en literair gezien zijn het vaak, soms wat barokke, pareltjes. Een boekje dat ik in mijn jonge jaren graag heb gelezen en dus hier toch wat wil promoten.

Geen spek voor ieders bek lijkt me deze beetje sci-fi, beetje horror spannende romanreeks van Jeff VanderMeer waar er wordt geprobeerd een bevreemdende, continue wat dreigende sfeer te scheppen. De dreiging van het biologische/organische die soms wel werkt maar die mij persoonlijk toch niet altijd wist te boeien. Het eerste deel van de serie komt voor mij ook wat te onpersoonlijk over, deels ook door het verhaal in de ik-vorm en deels door het gebruik van de onpersoonlijke benamingen als biologe, psychologe en antropologe. Er is een dreigende ondertoon doorheen het ganse verhaal maar bij mij persoonlijk wekte die ook wel wat verveling op.

Nu, ik ben toch begonnen het tweede deel, Autoriteit, te lezen dus het boek lijkt toch te werken ondanks dat het me dus niet altijd evenveel kan boeien. Dat komt mede denk ik door het toch vrij originele karakter en het feit dat je uiteindelijk toch een beter beeld wil krijgen van wat de oorsprong van de dreiging nu eigenlijk is.