Ik, Claudius

Ik, Claudius (oorspronkelijk I, Claudius) van de Engelse schrijver Robert Graves vertelt over het turbulente leven van de Romeinse keizer Claudius in de vorm van een fictieve autobiografie van Claudius zelf. Gebaseerd op historische bronnen maar natuurlijk ook verrijkt en op sommige plaatsen biedt het toch een mooie inkijk in hoe het er in die tijd aan het Romeinse hof had kunnen aan toegaan. En Claudius is natuurlijk het perfecte onderwerp om een boeiend verhaal te kunnen schrijven. Bespot maar gedoogd door zijn voorganger, de 'gekke' en wrede Caligula (als we de bronnen mogen geloven), kreupel, meer geïnteresseerd in de Romeinse geschiedenis dan zijn eigen carrière, maar uiteindelijk tegen wil en dank keizer geworden na de dood van Caligula. Als we sommige verhalen mogen geloven werd hij door de Praetoriaanse garde, die zijn neef Caligula had vermoord, achter een gordijn in het keizerlijk paleis aangetroffen en prompt tot keizer uitgeroepen. Op zich ook niet zo vreemd natuurlijk als een van de weinigen die nog overbleven van de bloedlijn van de eerste keizer Augustus.

En het leven van Claudius blijft ook daarna boeiend. Een turbulent amoureus leven, verraad en intrige, maar, zo zijn historici het toch ook grotendeels eens, een goed bestuurder die het Romeins burgerschap verder uitbreidde en die de senaat openstelde voor meer niet-Romeinen. Zelf militair onkundig werd hij toch uitgeroepen als de verover van Britannia nadat zijn legioenen daar overwinningen haalden. Zijn laatste vrouw (en nicht want dochter van zijn broer, de populaire Germanicus) Agrippina zal Claudius uiteindelijk overhalen zijn eigen zoon Britannicus te passeren voor de troon en haar zoon, de later zo beruchte keizer Nero, daarvoor te kiezen.

Robert Graves vertelt dit hele verhaal met veel verve. Een echte aanrader om te lezen maar niet meer te verkrijgen in het Nederlands als ik me niet vergis.